Ελληνικός Αστικολαϊκός Χορός

     Οι κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες που επικράτησαν και διαμορφώθηκαν, από τα   μέσα του του 17^ου μέχρι τα μισά του 20^ου αιώνα, στα μεγάλα και μεσαία αστικά κέντρα ( Αθήνα, Πειραιάς, Σύρος, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Σηλυβρία, Αδριανούπολη, Σμύρνη, Βουκουρέστι κλπ. ) οδήγησαν στην διαμόρφωση της έννοιας του « αστικολαϊκού πολιτισμού».

    Ο αστικολαϊκός πολιτισμός, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οροθετείται ως ξεχωριστό είδος και αντιδιαστέλλεται με το άλλο σημαντικό κεφάλαιο της πολιτισμικής ιστορίας τον παραδοσιακό-δημοτικό.     

    Το ρεμπέτικο ως κοινωνικό φαινόμενο με καλλιτεχνικές προεκτάσεις, αναπτύχθηκε μέσα στον αστικολαϊκό πολιτισμό και έθεσε τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση της νεότερης μουσικοχορευτικής ταυτότητας.

    Το ζεϊμπέκικο, ο καρσιλαμάς, το χασάπικο, το χασαποσέρβικο και το τσιφτετέλι πέρασαν από το ρεμπέτικο τραγούδι για να καθιερωθούν τελικά στη νεότερη αστικολαϊκή κουλτούρα.

    Τα τραγούδια και οι χοροί αυτοί εξέφρασαν το σύνολο των φτωχών και κατατρεγμένων Ελλήνων και αργότερα ένα μεγάλο τμήμα των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.

    Η σταδιακή ενσωμάτωση των φορέων τους στο «σύστημα», οι Μικρασιάτικες, Βαλκανικές καταβολές και η ιδεολογική και συναισθηματική φόρτιση (Μικρασιατική καταστροφή) οδήγησαν στην εμπορευματοποίηση των τραγουδιών και των χορών αυτών και ταυτόχρονα στην αποδοχή τους από όλα τα κοινωνικά στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας.

    Το ζεϊμπέκικο, ο καρσιλαμάς, το χασάπικο, το χασαποσέρβικο και το τσιφτετέλι εξελίσσονται παράλληλα με την ελληνική αστικολαϊκή παράδοση και στις αντίστοιχες χρονικές περιόδους ορίζονται ως : ρεμπέτικοι χοροί, λαϊκοί χοροί και τέλος ως πανελλήνιοι χοροί.